Zwiedzaj z SKPT – Biłgoraj
Jeśli zabłądzicie kiedyś w okolice Roztocza, warto zahaczyć o Biłgoraj. Miasto powstało w 1578 w sercu Puszczy Solskiej, prawdopodobnie z inicjatywy przywódcy kalwinów lubelskich, podkomorzego Adama Gorajskiego herbu Korczak. W mieście mieszkali nie tylko protestanci. Był to również dom żydów, prawosławnych i katolików. Po wszystkich tych wyznaniach istnieją dziś pamiątki, a Biłgoraj stara się o miano “Miasta na szlaku kultur”. Biłgoraj uchodził za stolicę polskiego sitarstwa. Surowcem do tkania było włosie końskie i drut. Z nadejściem wiosny Biłgoraj zawsze pustoszał, bo sitarze wyruszali w cztery strony świata, żeby sprzedawać swoje sita. Klimat dawnej osady sitarskiej można poczuć w XIX-wiecznym skansenie ,,Zagroda sitarska”. Został utworzony w dawnej zagrodzie biłgorajskiego sitarza. Dom mieszkalny pochodzi z 1810 roku. — w: BiłgorajNajokazalszym zabytkiem Biłgoraja jest barokowy kościół pw. Wniebowzięcia NMP z drugiej połowy XVIII wieku — w: BiłgorajObok bramy wspomnianego kościoła pw. Wniebowzięcia NMP można zobaczyć przymocowaną do ogrodzenia wysoką figurę kamienną z wyrytą datą 1699. Jest to najstarszy zabytek w Biłgoraju. Jedna z teorii głosi, że figura została ufundowana przez Marcina Szczukę, starostę wąwolnickiego, który wykupił Biłgoraj od kalwińskich właścicieli i wybudował drewniany kościół katolicki na miejscu ewangelickiego. Data 1699 miałaby symbolizować śmierć ostatniego kalwina w Biłgoraju. — w: BiłgorajKościół św. Jerzego z XVIII wieku to dawna cerkiew unicka. Przekazanie cerkwi katolikom nastąpiło w 1919 roku. Dzisiaj biłgorajanie zgodnie nazywają obiekt “kościółkiem”, dla odróżnienia od kościoła pw. Wniebowzięcia. Została tak nazwana nawet strona internetowa kościółka: http://www.kosciolek.parafia.info.pl/. — w: BiłgorajDzisiejsze sanktuarium św. Marii Magdaleny w Biłgoraju powstało w miejscu dawnego klasztoru franciszkanów. Zakonnicy zostali sprowadzeni w 1644 roku przez Tomasza Zamoyskiego i przebywali tu
Kartka z kalendarza – 10 kwietnia
Ustawą z dnia 10 kwietnia 1782 roku król Stanisław August Poniatowski powołał Komisję Kruszcową. W jakim celu? I rozbiór uderzył Rzeczpospolitą mocno po kieszeni. Austria zabrała kopalnie soli w Bochni i Wieliczce, a Prusy dolny bieg i ujście Wisły, nakładając na polskie towary spore cła. Nie było zatem w kraju pieniędzy i król starał się znaleźć ich alternatywne źródło. A że w tamtych czasach pieniądze miały pokrycie w szlachetnych metalach, to komisja miała się znaleźć ich odszukaniem. Na czele komisji stanął bp Krzysztof Szembek, który co prawda nie znał się na szukaniu złota i srebra, ale był biskupem. Do tego w skład komisji weszło kilka znanych osób, które również się na tym nie znały i to był problem. Dlatego król za inspiracją członka Komisji, Tadeusza Czackiego, zdecydował się wysłać trzy osoby: na Węgry, a konkretnie na Słowację, do Bańskiej Szczawnicy, aby wyszkolić ludzi w szukaniu i kopaniu kruszców. Król jegomość tak pisał do cesarza: "Wiedząc, że Jego Cesarska Mość założyła w Schemitz Szkołę Mineralogii i Metalurgii, do której przyjmuje się również i uczniów zagranicznych, kieruję się do WPana jako do tego, od którego ministerium, jak mi doniesiono, zależnym jest ten departament, aby Go prosić o uzyskanie od Jego Cesarskiej Mości pozwolenia na studiowanie w wyżej wspomnianym zakładzie, dla trzech Polaków, Okraszewski, Mieroszewski i [Bieńkowski], których pragnąłem wysłać; pochlebiam sobie, że to będzie im udzielone na równej stopie i w równy sposób, już stosowany na rzecz uczniów innych narodowości, którzy obecnie studiują w Schemitz. Im więcej będzie narodów, które będą czerpać z tego źródła