18 listopada
W ostatni piątek, 18 listopada, miała miejsce rocznica odsłonięcia pierwszego powojennego pomnika Warszawy. Był to pomnik według niektórych dość kontrowersyjny, i między innymi dlatego w dzisiejszym pejzażu Warszawy już go nie zobaczymy. Mowa oczywiście o Pomniku Polsko-Radzieckiego Braterstwa Broni, zwanym potocznie „Pomnikiem Czterech Śpiących”.
Pomnik, będący wspólnym dziełem radzieckich i polskich artystów, odsłonięto w listopadzie 1945 roku na skrzyżowaniu ulic Targowej i późniejszej Świerczewskiego. Przedstawiał on grupę trzech żołnierzy na cokole, przy którym, na każdym rogu, stało po jednym żołnierzu. Z uwagi na pozy, jakie przybrało tych czterech, pomnik zyskał swoją potoczną nazwę. Postawiono go w miejscu najbardziej reprezentacyjnym dla ówczesnej Warszawy – w niezniszczonym gmachu DOKP przy Wileńskiej pracowało wówczas „większe pół” rządu i większość państwowych instytucji.
Ciekawostką możemy nazwać fakt, że pomnik był odsłaniany w pośpiechu i dlatego figury z początku były gipsowe, jedynie pomalowane w sposób mający imitować brąz. Cokół z kolei był podobno pierwotnie przeznaczony pod budowę pomnika ks. Skorupki.
„Śpiący” zniknęli z Pragi przy okazji modernizacji skrzyżowania pod budowę stacji metra Dworzec Wileński. Mimo że pierwotnie był przewidziany powrót pomnika na swoje miejsce po zakończeniu remontu (zostało to nawet usankcjonowane odpowiednią uchwałą Rady Warszawy) to w 2015 r. uchwałę uchylono i najprawdopodobniej pomnika już nie zobaczymy.
Około 1,5 miesiąca temu na dziedzińcu warszawskiej ASP pojawił się pomnik swoją formą nawiązujący do naszego bohatera, zatytułowany „Pomnik Polski”. Na cokole stała trzyosobowa rodzina, zaś przy rogach cokołu stali Adam Małysz, Jan Paweł II, Maria Skłodowska-Curie oraz Wisława Szymborska (podobno, bo autor wpisu stwierdził podobieństwo raczej symboliczne). Naszą ilustracją będzie dziś właśnie ten pomnik. Zdjęcie własne.
