Kartka z kalendarza – 25 czerwca
Postać widniejąca na medalionie jest zazwyczaj oceniania w historii Polski negatywnie i krytycznie. Augustowi III zarzuca się przede wszystkim brak inicjatywy w przeciwstawieniu się rozkładowi Rzeczypospolitej. Dodatkowo podkreśla się, że był to król niechciany, narzucony przez ościenne mocarstwa. I faktycznie, po śmierci Augusta II Mocnego w 1733 roku, w wyniku elekcji na tron został wybrany ponownie Stanisław Leszczyński, mający poparcie francuskie. Na taki wybór nie mogły się zgodzić z kolej dwory ościenne, w szczególności Rosja, która była gwarantką ustroju Rzeczypospolitej. Pomiędzy państwami europejskimi doszło do wojny o sukcesję polską, gdzie Polska była jedynie nagrodą i przedmiotem rozgrywki.
Stanisław Leszczyński, cieszący się szerszym poparciem szlacheckim zwołał w 1734 roku konfederację dzikowską, której celem miała być obrona króla przed wojskami sasko-rosyjskimi. Pomimo poparcia Francji, ostatecznie ze zmagań zwycięsko wyszedł Fryderyk August II, który w Polsce będzie znany pod imieniem Augusta III.
Oficjalnym zakończenie wojny domowej miał być sejm pacyfikacyjny zwołany 25 czerwca 1736 r. w Warszawie. Jego celem miało być wprowadzenie pokoju pomiędzy królem, a konfederatami. Szlachta zebrana na Sejmie potwierdziła, iż August III jest legalnym władcą Rzeczpospolitej. Był to zarazem jedyny sejm za czasów drugiego Sasa na polsko-litewskim tronie, który nie został zerwany.
Warto w tym miejscu jednocześnie zauważyć, iż chociaż bilans polityczny rządów Wettynów dla Rzeczpospolitej był zdecydowanie ujemny, to pod względem kulturalnym Warszawa wiele zyskała. Do Warszawy ściągnęli za królami-elektorami czołowi artyści. Związki kulturalne i społeczne pomiędzy Polską, a Saksonią trwały przez cały wiek XIX, a Polacy zawsze mogli liczyć na przyjazne przyjęcie w Dreźnie.
fot. własna
