Kartka z kalendarza – 23 września
23 września 1659 roku w Warszawie zmarł Bogusław Leszczyński herbu Wieniawa, jedna z ciekawszych postaci czasów Wazów, a dziad po mieczu króla polskiego i księcia Lotaryngii Stanisława Leszczyńskiego. Jenak Bogusław zasłużył sobie na miejscu w naszym cyklu nie tylko przez słynnego potomka, ale nade wszystko dzięki własnej karierze oraz działaniom, po których zostały w Warszawie namacalne ślady. Urodził się Bogusław w Wiślicy ok. roku 1612 jako trzecie dziecko Rafała Leszczyńskiego, tzw. "papieża kalwinów w Polsce", protektora wspólnoty Braci Czeskich w Wielkopolsce. W tym też wyznaniu zostały ochrzczone wszystkie jego dzieci. Rafał Leszczyński jako osoba o bardzo szerokim wykształceniu (pobierająca m.in. nauki u samego Galileusza) zadbał o wszechstronne wykształcenie swych synów, z których najzdolniejszym okazał się właśnie Bogusław. Jako magnacki syn swoja karierę polityczną rozpoczynał od sejmików oraz uczestnictwa w obradach Sejmu w Warszawie. Dzięki zapisom w testamencie ojca został panem na Lesznie, uzyskując bazę materialną pod przyszłą karierę. Zapewne w 1642 r. Bogusław przeszedł z protestantyzmu na katolicyzm. Wydaje się, iż jego decyzja była podyktowana zimnym rozrachunkiem i korzyściami w postaci łatwiejszego dostępu do stanowisk państwowych. Warto jednak zaznaczyć, iż do końca życia nie zapomniał o wspólnocie protestanckiej, z której się wywodził i w liście do seniorów Jednoty Braci Czeskich pisał, że choć nie może być ich owcą, to będzie chociaż psem pasterskim chroniącym ich owce. Lata 40. XVII to szybka kariera Bogusława, który wyrasta na jednego z przywódców szlachty wielkopolskiej oraz stronnika dworu. Do największych zaszczytów doszedł w czasie panowania Jana II Kazimierza, uzyskując urząd podskarbiego wielkiego koronnego w 1650 roku oraz