Kartka z kalendarza – 15 kwietnia
130 lat temu, 15 kwietnia 1889 roku w zamieszkałej w Grodzisku Mazowieckim starej, żydowskiej rodzinie Szapirów, która wydała na świat licznych przywódców duchowych (m.in. Jakuba Icchaka Horowica, z Lublina zwanego widzącym, czy Elimelecha Weissbluma z Leżajska) urodził się syn, któremu rodzice nadali imię Kelman. Zgodnie z rodzinną tradycją poświecił się studiowaniu świętych ksiąg i w młodym wieku otrzymał tytuł cadyka – duchowego przywódcy. Osiedlił się w Piasecznie i po kilku latach został wybrany naczelnym rabinem tego miasta. Znany był ze swojej wiedzy medycznej, jednak wśród żydów sławę przyniosły mu jego umiejętności kaznodziejskie oraz liczne prace na tematy religijne. Druga wojna światowa rozpoczęła się dla niego od osobistej tragedii – podczas kampanii wrześniowej stracił jedynego syna. W swoim mieszkaniu przy ulicy Dzielnej 5 zorganizował dom modlitwy oraz, pomimo tego, że pracował jako robotnik, nie zaprzestał głoszenia kazań, które skrupulatnie spisywał. Ostatnie wygłosił 18 lipca 1942 r., w ostatni szabat przed rozpoczęciem akcji likwidacyjnej getta warszawskiego. Sam Szapiro, zwany ostatnim rabinem warszawskiego getta, został deportowany do obozu pracy w Trawnikach na Lubelszczyźnie. Nie skorzystał z możliwości ucieczki stworzonej mu przez organizacje żydowskie i podzielił los innych więźniów obozu wymordowanych 3 listopada 1943 r. Skrupulatnie zapisywane przez cadyka kazania przetrwały zakopane w metalowej bańce okres wojny i zostały odnalezione przez robotników budujących nowe domy na gruzach dawnego getta. W Izraelu ogłoszono je drukiem w 1960 r., natomiast polska wersja wybranych ukazała się w roku 2006.Czytamy w nich między innymi: "Nie tylko w czasach, kiedy sprawy idą dobrze, powinniśmy iść bożymi ścieżkami wyżej i wyżej. Nawet w