Kartka z kalendarza – 16 lutego
16 lutego 1793 roku w Warszawie doszło do zmiany na stanowisku posła nadzwyczajnego i ministra pełnomocnego Katarzyny II w Polsce. Jakowa Bułhakowa zastąpił Jakow Jefimowicz Siwers, a w zasadzie Jakob Johann Graf von Sievers, pochodzący z Inflant (urodzony w estońskim Rakvere, zmarły w łotewskiej Valmierze) dawny gubernator nowogrodzki, pochodzący z bałtyckoniemieckiej rodziny szlacheckiej, mającej korzenie jeszcze w zakonnych Inflantach.
Kariera Sieversa była podobna do wielu karier w tym okresie; po przejściu Inflant od Szwecji do Rosji wielu Niemców bałtyckich zaczęło robić kariery w rosyjskim aparacie państwowym, co jest raczej zrozumiałe, gdyż reprezentowali zupełnie inny sznyt niż rodzimi potomkowie bojarów. Po karierze w armii (zasłużył się w czasie wojny siedmioletniej) i sukcesach w zarządzaniu gubernią nowogrodzką, dostał od Katarzyny zadanie przeprowadzenia II rozbioru Polski. I dlatego o nim piszemy.
Hrabia von Sievers pozostając w bliskich kontaktach z targowiczanami oraz – co było mu jako Baltdeutschowi nader łatwe – z dyplomacją pruską – najpierw spowodował, że będący lennikiem polskiej korony książę Kurlandii stał się posłuszny carycy, a potem używając targowiczan i korpusu rosyjskiego stacjonującego nad granicą doprowadził do zawiązania się sejmu w Grodnie i pod armatami wspomnianego zmusił króla i szlachtę do zgody na drugi rozbiór Polski.
Rzeczone przygody opisał w obszernych memuarach pod tytułem „Jak doprowadziłem do drugiego rozbioru Polski”. Do poczytania, wydano je w 1992 roku.
A ilustracją będzie, za wikipedią, Nowy Zamek w Grodnie, gdzie podpisano traktat rozbiorowy. Po misji, jeszcze w 1793 roku Sieversa z Warszawy odwołano, działal on jeszcze do 1800 roku w służbie u Pawła I, a Aleksander I nadał w początkach XIX w. jego imię kanałowi między rzeką Mstą a rzeką Wołchow z obejściem Jeziora Ilmeń.
