Kartka z kalendarza – 17 grudnia
Dżentelmen w cesarskim i królewskim mundurze w naszym, warszawskim, jak by nie patrzeć, kalendarium, może budzić podejrzenia. Na pozór uzasadnione, bo nasz dzisiejszy bohater kojarzy się przede wszystkim z Galicją i Lwowem, ewentualnie z Sudetami i „ziemiami odzyskanymi”. Ale i nasze miasto w jego życiorysie zajmowało ważne miejsce.
Mieczysław Orłowicz urodził się 17 grudnia 1881 roku w Komarnie. Uczęszczał do gimnazjów w Jarosławiu, Samborze i Chyrowie. Studiował z kolei w Krakowie, Wiedniu, Paryżu i Lwowie, gdzie uzyskał stopień doktora praw. Studiował też historię sztuki. Na studiach zaangażował się w dwa przenikające się nurty działalności, którym poświęcił całe życie: społeczno-polityczny i turystyczno-krajoznawczy.
Zakładał Akademicki Związek Sportowy, Akademicki Klub Turystyczny i Klub Sportowy „Pogoń”. Działał w młodzieżowych organizacjach socjalistycznych, radykalnych i wolnomyślicielskich. Organizował wycieczki i wyprawy, pisał i publikował przewodniki. W latach 1916-18 został zmobilizowany. Pełnił jednak funkcję administracyjne, m.in. jako przedstawiciel konserwatora zabytków w komisji rekwizycyjnej starał się ocalić jak najwięcej dzieł sztuki, w szczególności dzwonów.
Do Warszawy trafił w 1919 roku i objął posadę kierownika Referatu dla Spraw Turystyki w Ministerstwie Robót Publicznych. Analogiczne stanowiska w służbie publicznej zajmował niemal do śmierci w 1959 roku. Wychodził jednak dalece poza obowiązki służbowe, aktywnie działając społecznie w rozmaitych organizacjach. Zakładał Polski Komitet Olimpijski i Polski Touring Klub, aktywnie działał w Polskim Towarzystwie Krajoznawczym i Polskim Towarzystwie Tatrzańskim i kilku innych.
Cały czas podróżował i publikował. Zasięgiem swoich przewodników objął niemal całe terytorium Polski. Dla nas najciekawszy jest oczywiście „Krótki ilustrowany przewodnik po Warszawie” z 1922 roku (później wznawiany i aktualizowany).
Jego warszawskie mieszkanie wraz z bogatym księgozbiorem i archiwaliami zostało zniszczone po powstaniu warszawskim. Po zakończeniu wojny powrócił do pracy w administracji i zajął się organizowaniem turystyki na ziemiach zachodnich. Zmarł 4 października 1959 roku w Warszawie. Został pochowany w Alei Zasłużonych Cmentarza Powązkowskiego.
Upamiętnień Orłowicza nie sposób zliczyć. W Warszawie jego imię nosi uliczka na Powiślu. Patronuje Głównemu Szlakowi Sudeckiemu, w Bieszczadach ma „swoją” przełęcz. Jego imię nosi wiele klubów turystycznych i drużyn harcerskich. W całej Polsce znajdują się poświęcone mu tablice pamiątkowe.
