Zwiedzaj z SKPT: Wałbrzych
Wałbrzych to miasto kontrastów. Pięknie położone, pełne śladów dawnej wielkości, ale też bardzo mocno dotknięte kryzysem i szokową terapią okresu zmian ustrojowych. Dziś ominiemy słynny zamek Książ i Palmiarnię, a odwiedzimy te nieco mniej znane atrakcje. Zabudowa wałbrzyskiego rynku, wytyczonego zapewne na przełomie XIV i XV wieku, daje przegląd historii architektury ostatnich trzech stuleci. Jak w wielu dynamicznie rozwijających się miastach, ratusz Wałbrzycha wyprowadził się z ciasnego, średniowiecznego rynku. Nowy gmach przy Placu Magistrackim powstał w połowie XIX wieku. Monumentalny, ewangelicko-augsburski kościół Zbawiciela w Wałbrzychu został poświęcony 24 listopada 1788. Powstał na miejscu poprzedniego, drewnianego domu modlitwy. Wałbrzyski kościół ewangelicko-augsburski Zbawiciela został zaprojektowany przez wybitnego pruskiego architekta, Carla Gottharda Langhansa, najbardziej znanego z projektu Bramy Brandenburskiej w Berlinie. Główną rzymsko-katolicką świątynią Wałbrzycha jest kolegiata NMP Bolesnej i Aniołów Stróżów z przełomu XIX i XX w. Projektantem neogotyckiego kościoła rzymsko-katolickiego Aniołów Stróżów w Wałbrzychu był znany śląski architekt Alexis Langer. W pochodzącym z początku XIX w. pałacu kupieckiej rodziny Albertich mieści się Muzeum Porcelany w Wałbrzychu. Muzeum Porcelany w Wałbrzychu umiejętnie łączy cenną kolekcję śląskiej i europejskiej porcelany z prezentacją dziejów miasta i regionu. Pamiątką po dawnych właścicielach Wałbrzycha, rodzie Czettritzów, jest renesansowy zamek, dziś siedziba Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. Angelusa Silesiusa. Czekającym na pociąg na stacji Wałbrzych Główny towarzyszy piękny widok na Wołowiec w Górach Czarnych. Pod masywem przebiega jeden z najdłuższych tuneli kolejowych w Polsce.
Kartka z kalendarza – 26 lutego
Dziś z kolei obchodzimy rocznicę powstania jednego z wyjątkowych muzeów na mapie Warszawy. Wyjątkowych z uwagi na zbiory, tematykę i okoliczności powstania. Chodzi o powstałe w 1973 roku Muzeum Azji i Pacyfiku, mające swoją siedzibę przy ulicy Solec 24, w pawilonach biurowych mieszczącej się tam niegdyś rzeźni. Założył je Andrzej Wawrzyniak, dyplomata służący wcześniej w Indonezji, Laosie, Nepalu i Afganistanie, obserwator ONZ w Namibii, Timorze Wschodnim oraz Bośni i Hercegowinie, w latach 1996-2003 honorowy konsul Sri Lanki w Polsce. Kiedy był w zastępcą szefa misji i chargé d’affaires w Indonezji w latach 1966-73 gromadził eksponaty, które później przekazał państwu. Stanisław Lorenz, a można bez wahania powiedzieć, że był to ktoś kto się znał, powiedział o nich, że jeśli chodzi o Indonezję, kolekcja Wawrzyniaka jest "jedną z największych prywatnych kolekcji indonezjologicznych, przewyższającą m.in. wszystkie znane prywatne zbiory holenderskie, uchodzące w tej dziedzinie za największe na świecie". A trzeba pamiętać, że Holendrzy, jako właściciele Indonezji, mieli czas zbierać. Eksponatów było ponad 3000. Obecnie jest ich ponad 20000 i muzeum nie ogranicza się tylko do Indonezji, gromadząc zbiory z Azji, Australii i Oceanii, dlatego też od 1976 nosi obecną nazwę. Muzeum posiada również liczącą 14000 tomów bibliotekę i organizuje wydarzenia dotyczące regionu. Z uwagi na szczupłość miejsca, nie ma niestety stałej ekspozycji, a jedynie czasowe. Do niedawna dysponowało jeszcze pomieszczeniami przy ulicy Freta w Kamienicy pod Samsonem, niestety obecnie ulokowało się tam inne muzeum - przeniesione z naprzeciwka Muzeum Marii Skłodowskiej-Curie. Obecnie część Muzeum Azji i Pacyfiku przeniosła się do wybudowanego na działce dawnej rzeźni gargantuicznego apartamentowca,