Kartka z kalendarza – 5 czerwca
Ponieważ większość portali i fanpejdżów będzie dziś wspominać aresztowanie konspiratorów z AK w kościele św. Aleksandra, my przypomnimy postać bardzo zapomnianą, urodzoną w Warszawie w roku 1825, w dniu, jakżeby inaczej, 5 czerwca.
Felicjan Faleński, bo o nim mowa, odebrał staranne wykształcenie z inspiracji ojca, Józefa, historyka i autora podręczników do nauki historii w Królestwie Polskim. Mając lat 25 zadebiutował w poczytnym czasopiśmie literackim „Biblioteka Warszawska”, jego twórczość, pełna dziwnych eksperymentów i tematycznie odbiegająca od zaczynającego dominować w literaturze pozytywizmu, nie spotkała się ze zrozumieniem krytyków.
Może dlatego w poezji, a także prozie Faleńskiego przebijają echa niezrozumienia poety przez świat, była pełna nawiązań do mitów, legend i historii starożytnej. Tworzył jako pierwszy w Polsce krótkie utworki zwane meandrami. Jego wiersze są również czasem dość ironiczne, takie jak choćby ten:
DO POCZYNAJĄCEGO PRACOWNIKA
Co masz zjeść jutro, zjedz dzisiaj, kochanie –
Zrób jutro, co dziś wypada.
Któż wiedzieć może, co się jutro stanie?
Jutro przyjść może śmierć blada.
(…)
I mów też: – Dzisiaj spocznę, jutro zrobię. –
A kiedy przyjdzie śmierć biała:
– Ha! chciałeś właśnie popracować sobie,
Cóż robić – śmierć ci nie dała.
Tak ci nie będzie ani żal po świecie,
Ni tęskno porzucać życie,
Otóż wam, ludzie, kiedy się najecie
I także, gdy się wyśpicie.
Styl Faleńskiego określa się jako neoromantyzm, zatem w momencie kiedy w literaturze dominował pozytywizm i realizm biedny nasz bohater nie mógł się przebić. Zmarł w roku 1910 w zapomnieniu, a ostatnie lata życia spędził w takim odosobnieniu, że większość jego znajomych myślała, że już nie żyje od kilku lat.
W załączeniu za stroną literat.ug.edu.pl autograf Faleńskiego. Dla mnie jako autora posta jest on bardzo cenny, bo udowadnia mi, że można pisać brzydziej ode mnie i i tak być sławnym.
