Kartka z kalendarza – 7 kwietnia
7 kwietnia 1900 roku w Warszawie w rodzinie Adolfa i Matyldy z Połądkiewiczów Bagińskich urodził się syn, Adolf junior. Jako syn porządnej mieszczańskiej rodziny, odebrał staranne wykształcenie w gimnazjum oraz w Szkole Handlowej Wawelberga, po czym zamiast dłubać w księgach rachunkowych, został aktorem. Aktorem, dodajmy, początkowo bez sukcesów. Młody Bagiński tułał się po rewiowych teatrzykach,nigdzie nie dostając stałego angażu. Film, dzięki któremu w głównej mierze stał się sławny, pozostawał dla niego nieosiągalny. Aż życie samo spowodowało, że jego niewątpliwy talent został dostrzeżony. Po pierwsze, w roku 1924 dostał angaż do kabaretu Qui pro Quo, gdzie występował przed szerszą niż dotychczas publicznością. Po drugie, na ekrany kin zaczęły wchodzić filmy dźwiękowe, co było jednoznaczne z końcem kariery wielu aktorów, niepotrafiących się odnaleźć w kinie innym niż nieme (coś jak przejście na styl "V" u skoczków narciarskich). Również w tamtym okresie przyjął Bagiński pseudonim, pod którym stał się znany w całym kraju - podobno wolał pretensjonalne "Scipio del Campo", ale zgubił gdzieś karteczkę, na której to zapisał, i pod wpływem chwili wybrał z książki telefonicznej nazwisko Dymsza. Stał się niekwestionowaną gwiazdą filmu lat 30. Szczególnie udany był dla niego rok 1935, kiedy wystąpił w głównej roli w aż trzech kasowych filmach - "Antek policmajster", "ABC miłości" i "Wacuś". Był znany przede wszystkim z ról charakterystycznych. W życiu prywatnym również wiodło mu się dobrze, poślubił w 1928 roku Zofię Olechnowicz, artystkę baletową, i zamieszkał na całkiem prestiżowej już wtedy Starówce. Cieniem na karierze Dymszy kładą się lata okupacji. Mimo zakazu ZASP, nie przestał grać w jawnych teatrach